Eerst maar eens even niets en ontdekken hoe dat is: niet meer werken. Nou ja, niets … Henriet de Wit had voordat zij eind 2021 stopte als zorgcoördinator van De Korenaer Helmond al een goed gevulde privéagenda. Ze is lid van een wandelclub en een fietsclub en ze zingt in een koor. Voorlopig komt daar even niets bij. “Ik doe alles heerlijk op mijn gemak”, vertelt ze. “De krant uitgebreid lezen, klussen in huis, eindelijk eens die Netflix-series kijken … Alles gaat relaxter.”
Leestijd 4 - 5 min
Zorgcoördinator Henriet de Wit van De Korenaer Helmond met pensioen
Terugkijken met oud-leerling Josefien
Zorgcoördinator Henriet de Wit nam eind 2021 afscheid van De Korenaer Helmond en geniet nu van haar pensioen. Samen met oud-leerling Josefien kijkt ze terug op het begin van haar onderwijstijd. Extra bijzonder: later kwam Josefien als ouder van twee leerlingen opnieuw op haar pad.
Vanwege corona was het afscheid eind 2021 ‘klein’. “Een aantal mensen had een filmpje gemaakt, dat was echt een verrassing”, vertelt Henriet. Zo memoreerde Frans Brands, de vorige directeur met wie Henriet De Korenaer Helmond opzette, dat ze samen heel wat hebben gelachen. En hoe Henriet de jongeren altíjd op één zette. Zelfs toen ze chemobehandelingen onderging, kwam ze als het ook maar even kon, toch naar school.
Directeur Onderwijskwaliteit Ellen Ros haalde herinneringen op aan de tijd toen zij met Henriet werkte bij De Korenaer Deurne. En ook leerplichtambtenaar Loes Berkers met wie Henriet lang samenwerkte, was via het scherm ‘aanwezig’. Zij roemde het geduld dat Henriet altijd had met jongeren en hun ouders. En de humor die ze in gesprekken wist te brengen. “Natuurlijk leuk om te horen”, reageert Henriet bescheiden.
Dagcentrum: veel praktijk
Een afscheidsinterview wilde Henriet wel, maar alleen als dat dan samen kon met Josefien. Zo gezegd, zo gedaan. De twee treffen elkaar een maand na Henriet haar afscheid in de personeelskamer van De Korenaer Helmond.
“In 1985 werkte ik bij het project voor vroegtijdige schoolverlaters, bedoeld voor jongeren die uitvielen in het onderwijs”, steekt Henriet van wal. “Ik gaf Nederlands en rekenen, maar deed vooral veel praktijk met ze. Koken, handvaardigheid, dat soort dingen. In 1992 verhuisden we met dit project naar het dagcentrum van BJ Brabant aan de Molenstraat. Josefien was één van die jongeren. Ik zie haar nog voor me. Als het niet ging zoals ze wilde, stond ze voor mij te stampvoeten.”
Jaren later moet Josefien erom lachen. “Mevrouw De Wit was héél streng, maar wel altijd lief. Ik walste in die tijd over iedereen heen, maar over haar niet.”
Het was gezellig op het dagcentrum, vinden Henriet en Josefijn allebei. “We maakten appelflappen”, weet Josefien nog. “En we knutselden met gips. Ik heb die gipsen gezichtjes die we maakten nog steeds. Je had niet het gevoel dat je op school zat. Af en toe had je les en als je dan je rekenopdrachten af had, dan mocht je koken.” “De ruimte was niet ingericht als een klas”, vult Henriet aan. “De tafels en stoelen stonden in een gezellige u-opstelling.”
Van Deurne naar Helmond
Bij het dagcentrum gaf Henriet nog les aan een gesloten meidengroep. Uiteindelijk verhuisden die activiteiten in 2004 naar De Korenaer Deurne en Henriet verhuisde mee. Toen in 2010 het aantal externe leerlingen daar te groot werd, verhuisden die naar De Korenaer in Helmond, een nieuwe school. Hier werd Henriet zorgcoördinator.
“We begonnen met vier groepen en een Plusvoorziening, vertelt Henriet. En wie kwam daar een aantal jaren later de school binnen? Josefien. “Ik herkende haar direct”, lacht Henriet. “Zo moeder, zo dochter”, verklaart Josefien. Dochter Chanel bleek het beste op haar plek in het voortgezet speciaal onderwijs. “Ze heeft het hier heel goed gehad op school. Al ging het niet vanzelf. Zo moest de leerplichtambtenaar eraan te pas komen en daar zag ik heel erg tegen op. Maar het is uiteindelijk wel goed geweest, want daarna ging het een stuk beter.”
Josefien zit er veel meer bovenop
Inmiddels woont Chanel begeleid op zichzelf en doet met een jobcoach werkervaring op. “Ik vond het spannend dat ze deur uitging, want ze kon nog geen ei bakken”, lacht Josefien. “Maar nu belt ze me vaak op om te vragen hoe ze iets moet klaarmaken. Het gaat heel goed met haar.”
Ook zoon Dayshanto ging na het speciaal onderwijs op De Hilt naar De Korenaer Helmond. “Hij kan hier waarschijnlijk een regulier diploma halen, dat vind ik wel heel fijn. Ik vind het belangrijk dat mijn kinderen iets van hun leven maken. In onze woonwagencultuur was naar school gaan vroeger niet zo belangrijk; mijn ouders kunnen bijvoorbeeld niet lezen of schrijven. Tegenwoordig denken ze er anders over en moedigen ze hun kleinkinderen aan om hun best te doen. Ik zit er als moeder ook veel meer bovenop dan vroeger. Om mee te kunnen doen in deze wereld is een diploma belangrijk.”
Elke dag die nieuwe kans
Eerlijk? De ‘moeilijkste’ jongeren vond Henriet het leukste om mee om te gaan. “Daar kon ik heerlijk mee ‘bakkessen’.” Tja, leg maar eens uit wat dat dan is … Rustig blijven als je een grote mond krijgt, in contact zien te komen, geintjes maken over en weer en ze tussendoor tóch iets mee proberen te geven, dát. Elke dag die nieuwe kans. Zoiets dus.
Misschien komt Henriet haar voorliefde voor dat ‘jongerenwerk’ voort uit haar eigen jeugd. “Een aantal kinderen uit ons gezin – onder wie ik zelf - werd vroeger ook gezien als lastig”, vertelt Henriet. “Ik kon niet tegen onrecht, dus ik kwam op voor de kinderen die oneerlijk werden behandeld. En dat kreeg je dan weer op je brood natuurlijk. Later in mijn werk vond ik het altijd de kunst om te kijken naar de reden áchter het gedrag van een leerling. Dat komt altijd ergens vandaan.”